I co dalej?

Po takiej diagnozie po setkach pytań pojawia się kolejne - co dalej?

W naszym przypadku zaczęliśmy działać od razu.  Zostaliśmy poinformowani, że najbezpieczniej będzie rodzić w Łodzi w Centrum Matki Polki i tam od razu operować maluszka. Doktor Mroziński podał nazwiska znanych specjalistów ( mianowicie Pani prof. M. Respondek - Liberska oraz Pan prof. J. Moll). Od razu po powrocie do domu zaczęłam szukać kontaktu i gdy tylko go uzyskałam umówiłam się na wizytę. W pełni zaufałam opinii lekarzy i wierzę że nie polecono mi amatorów lecz profesjonalistów w swojej dziedzinie.  Na szczęście nie musiałam długo czekać i już po tygodniu miałam umówioną wizytę w Łodzi u Pani profesor. Badanie trwało prawie dwie godziny a sprzęt, precyzja i zaangażowanie ze strony Pani profesor zapewniła mnie że jesteśmy w dobrych rękach. Wada została potwierdzona gdzie dodatkowo Pani profesor dopatrzyła się jeszcze ubytku na serduszku ale z tego co powiedziała Pani profesor rokowania są dobre gdyż już sam fakt, że wada została stwierdzona w okresie prenatalnym stawia Gabrysia na wygranej pozycji bo lekarze już wiedzą jak mają postępować przed i po porodzie. Te słowa dodają otuchy i choć przyszłość jest nie pewna nie wyobrażam sobie by ten koszmar miał mieć złe zakończenie. Przez kolejne cztery tygodnie miałam się oszczędzać, dbać o siebie i robić wszystko by tylko nie złapać jakieś infekcji czy doprowadzić do przedwczesnego porodu. Oczywiście przez ten okres cały czas stosuję się do zaleceń Pani profesor. Teraz 28 czerwca przed nami kolejna wizyta w Łodzi gdzie dowiemy się zapewne kiedy pójdę do szpitala a na pewno wezmą nas wcześniej i już w lipcu przeczuwam będę na oddziale. Pytanie tylko kiedy..

Liczę tylko na to że będzie chociaż to połowa lipca ale wiadomo jak będzie trzeba to i pojedzie się wcześniej. 

Cóż....przyznam szczerze nie tak wyobrażałam sobie to wszystko. Czasem nawet mając do czynienia z innymi przyszłymi mamami ( czy to w szkole rodzenia czy u lekarza) słuchając jak rozmawiają zazdroszczę im, że one przejdą to wszystko bez tego całego chaosu...

U nas szereg badań, długa hospitalizacja, niepewność..a po porodzie nie będzie tej euforii, uczucia "że to już po wszystkim i można już świętować" lecz stres, nerwy, i niewyobrażalny strach...Najbardziej boję się tego widoku jak zobaczę moje malutkie, bezbronne słoneczko w tym inkubatorze, podłączony do różnych kabli....nie wyobrażam sobie tego...na samą myśl cisną mi się łzy do oczy i znowu nasuwa mi się to pytanie "dlaczego?"...lecz tak samo szybko jak nasuwają mi się takie myśli tak samo szybko je odganiam od siebie. Będzie ciężko ale przetrwamy to! Razem! Nie my pierwsi i nie ostatni! I tego musimy się trzymać.